Książka pełna niezwykłego uroku, tajemniczości i emocji – jak cały romantyzm. I zarazem odkrywcza; któż bowiem zna lub pamięta takich wspaniałych poetów jak Alojzy Feliński, Kazimierz Brodziński, Antoni Malczewski, Mieczysław Romanowski… Oczywiście, królują Adam Mickiewicz, Juliusz Słowacki i Zygmunt Krasiński, lecz nie są samotni – otacza ich grono różnorodnych znakomitych artystów, nie tylko piszących, ale także malujących czy komponujących. Dwie rzeczy mają wspólne: głęboki patriotyzm i to, że umierali młodo lub bardzo młodo. Większość z nich miała też przed sobą lub za sobą doświadczenia bitewne i więzienne.
Przyjęło się za początek romantyzmu w Polsce uznawać rok 1822, kiedy ukazały się „Ballady i romanse” Adama Mickiewicza. Ale Bohdan Urbankowski wywodzi polski romantyzm z okresu znacznie wcześniejszego, widzi w nim nie tylko kierunek w sztuce, ale pewien styl życia i sposób widzenia świata. Twórczość artystyczną autor książki ukazuje na tle burzliwych wydarzeń historycznych i obyczajów epoki, czyniąc to z właściwą sobie elokwencją, erudycją, błyskotliwym intelektem.
Polski romantyzm różni się od zachodnioeuropejskiego, co autor wyraźnie podkreśla tak w swoich komentarzach, jak i w wybranych, obszernych fragmentach poezji. „Zgadzając się więc na określenie ‘romantyzm’ – pisze Bohdan Urbankowski – trzeba pamiętać, że to tylko połowa definicji zjawisk zachodzących w naszej kulturze ostatnich dwustu lat. Konieczna jest differentia specifica: polski”.
Nawet pobieżna lektura polskich romantyków ukazuje ich poświęcenie dla Ojczyzny, kult rycerskiego honoru i pogardę dla tchórzostwa. Bardzo istotna jest rola Boga, nawet gdy twórcy próbują się z Nim wadzić. Kunszt literacki i oryginalność języka jest tak wielka, że tłumaczenie utworów polskich romantyków od początku napotykało na olbrzymie trudności. Polskość tych poetów nic nie straciła na aktualności – rozgrzewa nasze serca.
Był związany z „Solidarnością”, za co po wprowadzeniu stanu wojennego, został usunięty z pracy w warszawskim Polskim Radio. Po kilku miesiącach rozpoczął pracę jako kierownik literacki Teatru im. Szaniawskiego w Płocku. Od 1984 roku pracował jako zastępca redaktora naczelnego miesięcznika „Poezja”, skąd dwa lata później również został usunięty z powodu druku fragmentów wiersza „Czerwona msza”. Do 1988 roku współpracował z miesięcznikiem „Wiara i odpowiedzialność”, gdzie drukował pod pseudonimami cykle na temat Piłsudskiego i Żydach w czasie Powstania Styczniowego oraz wiersze. Urbankowski publikował również w „Poglądzie”, „Przedświcie”, „Tu Teraz”, „Słowie podziemnym” oraz w wydawnictwach KPN, dodatkowo redagował pisemka „Przyszłość Polski” i „Konfederata”. W rządzie Jana Olszewskiego był doradcą ds. kultury i wychowania w MON. W 1993 kandydował do Senatu. Od 2010 roku jest przewodniczącym Rady Programowej Związku Piłsudczyków oraz Oddziału Związku Literatów Polskich w Warszawie.
Za swoją działalność wydawniczą i literacką w drugim obiegu otrzymał Medal Solidarności „Zasłużony w Walce o Niepodległość Polski i Prawa Człowieka”. W 1972 roku otrzymał nagrodę im. J. Czechowicza, a w 1993 roku nagrodę im. Juliusza Słowackiego, obydwie za zbiór poezji „Głosy”. W roku 2002 został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi za twórczość literacką i zasługi społeczne, natomiast w 2017 roku z rąk prezydenta Andrzeja Dudy otrzymał Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski.
Jest autorem ponad 50 książek, między innymi monografii Adama Mickiewicza, Fiodora Dostojewskiego, Karola Wojtyły i Józefa Piłsudskiego. Jest również autorem publikacji wydanej przez wydawnictwo Biały Kruk „Do Polaków. Myśli, mowy i rozkazy”.
Książki/ Wojciech Roszkowski, Orzeł, lew i krzyż. Historia i kultura krajów Trójmorza. Tom 1
Książki/ Andrzej Nowak, Wojna i dziedzictwo. Historia najnowsza
Chcesz wesprzeć redakcję, kup w kiosku najnowszy numer magazynu Miasto i Ludzie
